प्रत्येकानं असा एक साधा छंद लावून घेतला, तर काळ बदललाच म्हणायच If everyone took up such a simple hobby, then times would have changed. -

अकलूजचा एक साधासुधाi तीस-बत्तीस वर्षे त्याचं एक अदृश्य काम चालू आहे. कोणी गौरव नाही, कोणी कौतुक नाही. फक्त सवय, आणि एक निरपेक्ष विश्वास.

सीताफळ खाल्लं की तो बिया फेकत नाही. काळजीपूर्वक वाळवून साठवून ठेवतो. कामानिमित्त मुंबई, पुणे त्याला नेहमी जावं लागतं. हातातली पिशवी भरलेली असते फक्त बियांनी. आणि गाडी घाटमाथ्यावर थांबली की तो शांतपणे खाली दरीकडे त्या फेकून देतो. कुणाला न सांगता. कुणाकडून मिळण्याची अपेक्षा न ठेवता.

हल्ली त्या घाटाच्या वळणावर बसलेले असतात अनेक विक्रेते. पिकलेली, रसाळ सीताफळं घेऊन. बाजारपेठ नाही, दुकानं नाहीत. फक्त दरीतून मिळालेलं निसर्गाचं दान.

काही दिवसांपूर्वी तो तिथल्या एका विक्रेत्याजवळ गेला. मनात एकच प्रश्न.

“कुठून आणता इतकी छान सीताफळं? तुमचे स्वतःचे मळे आहेत का?”

विक्रेता हसला. डोळ्यात निरागसता होती.

“कुठले मळे साहेब? आम्ही गरीब लोक. इथं घाटात वर्षानुवर्षे कुणीतरी बिया फेकत असतात. शेकडो बिया. आणि त्या दरीत झाडं उगवतात. आम्हाला फुकट फळं मिळतात. गोळा करतो, पिकवतो आणि विकतो. शेकडो घरं चालतात यावर.”

तो उत्तर ऐकताना त्या माणसाच्या डोळ्यात पाणी येतं. त्याच्या नकळत केलेल्या छोट्या कृतीनं इतक्या जणांचा संसार चालतोय ही जाणीवच हृदय पिळवटून टाकणारी. त्याने त्या विक्रेत्याकडून डझनभर सीताफळं घेतली. पिशवीत ठेवली. पुन्हा बिया साठवण्यासाठी. पुन्हा घाटात फेकण्यासाठी.

या देशाची माती कशी आहे माहीत आहे? बिया फेकल्या तरी फलदायी झाडं उभी करते. गोडवा देते. उपजीविका देते.

एक माणूस. एक छोटी कृती. आणि शेकडो घरांचा आधार.

ही कथा वरवर किरकोळ वाटली तरी मन आत खोलवर हलवते. दृष्टी असणं म्हणजे हेच. आपण देतोय ते कुठं पोहोचतंय याची अपेक्षा नाही. पण ते निश्चितच कुणाचं जगणं बदलतं.

जर प्रत्येकानं असा एक साधा छंद लावून घेतला, तर काळ बदललाच म्हणायच

नक्की, मी त्याच भावनेत आणखी काही ओळी गुंफतो, जेणेकरून संपूर्ण अनुभव अजून खोल, विचार करायला लावणारा वाटेल.

कधी कधी बदल मोठा आवाज करून होत नाही. तो अशा शांत हातांनी घडतो, ज्यांना स्वतःचं नावही नको असतं. दरीत फेकलेल्या त्या बियांना पावसाचं पाणी मिळतं, ऊन मिळतं, वारा मिळतो आणि त्या माणसाच्या निःशब्द सदिच्छेनं त्यांना फळधारणा होते. तिथं उगवलेलं प्रत्येक झाड म्हणजे त्या मनुष्याच्या मनातील एक लहानसं दान.

लोक पुढे जातात, घाट वळणं मागे पडतात, पण त्या झाडांच्या फांद्यांवर उभं राहिलेलं जीवन मात्र प्रत्येक ऋतूत कोणाच्यातरी भाकरीसाठी तयार होतं.

कधी कुणी विचारत नाही त्याचं नाव. कधी कुणी त्याला ओळखतही नाही. पण त्या झाडांच्या सावलीत बसलेल्या प्रत्येकाच्या आयुष्यात त्याचा अंश असतो. गरीब विक्रेत्यांच्या ताटात, त्यांच्या मुलांच्या शाळेच्या वह्यांत, त्यांच्या घराच्या धुरात त्याचं काहीतरी जिवंत राहतं.

खरं तर अशा लोकांमुळेच जग टिकून आहे. आपण दिसत नाही अशा छोट्या कृतींची किंमत किती मोठी असते हे ते आपल्याला सांगून जातात.

आजचा आपला दिवस कितीही व्यस्त असो, पण मनात एक छोटासा विचार उगवतो. आपणही एखादी बी तरी दरीत फेकू शकतो का?

The post प्रत्येकानं असा एक साधा छंद लावून घेतला, तर काळ बदललाच म्हणायच If everyone took up such a simple hobby, then times would have changed. appeared first on .